Magnificat

Magnificat (Magnificat anima mea Dominum) – pòdług Ewanielie wedle sw. Łukôsza (1,47 – 55):

Wielbi dësza mòja Pana i redëje sã dëch mój w Bògù,

mòjim Zbôwcë, bò wezdrzôł na ùniżenié swòji służebnicë,

hewò òdnądka wszëtczé pòkòlenia bãdą mie błogòsławiłë,

bò wiôldżé sprawë uczënił mie Nen, co je mòcny i swiãté je Jegò miono,

a Jegò miłoserdzé z pòkòleniégò na pòkòlenié [dôwô tima] co sã Gò bòją.

Òn pòkôzôł mòc swòjégò remienia, zniszcził mëslë serc tëch,

co bëlë bùszny. Zdrzucył mòcnëch z trónów, a wëwëższił pòkórnëch.

Głodnëch napełnił dobrama, a bògatëch òdesłôł z niczim.

Wspòmógł swòjégò słëgã Izraela, czej wspòmniôł na swòje miłoserdzé,

jak przërzekł najim òjcóm – Abrahamòwi i jegò nôstãpnikóm na wieczi.